بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم

‘‘Kimse sana, sende var olmayanı vermez’’ dediğinde henüz aklen çok küçük idim. ‘‘Sen, sende olanı bulmalısın’’ dediğinde biraz büyümüş idim. ‘‘Bulman için kendinde araman gerek’’ dediğinde ise yeni doğmuştum.

Hücrelerden organizmaya doğru evrilen serüvende mevzumuz neydi? Trilyonlarca hücreyi organize eden yapıların yeryüzünde ne işi vardı? Bu muhteşem dünyada bize neden yer açılmıştı?

Bireylerden ailelere ve oradan büyük topluluklara doğru büyüyen sosyal hayatın aynı bir organizma gibi intizam ve insicam içinde olması gerekir ise bu maceranın kökü, kültürü ve mevzusu ne olmalı?

Mevzuyu terk etmek aslında mevziyi terk etmektir. Mevziyi terk etmek ise mevcudu terk etmektir. Mevcudu terk etmek ise menzili terk etmektir. Menzili terk etmek ise yaşarken ölmektir yani menzili terk etmek mefta olmak demektir.

Kendimize, kendimizde bir yer bulmak gerek. Kendimizle konuşmak gerek. Kendisiyle konuşanlar veli imiş. Akıl velayeti söz söylemeyi icap ettirir. Kendisine sözü olanların başkalarına da sözü olur. Kendisiyle konuşmayanlar deli imiş. Akılları ya vesayet altında ya da vekaleten başkalarında olduğundan dolayı kendileriyle konuşmazlar. Kendisine sözü olmayanın da başkasına bir sözü olmaz.

İmdi sorarım kendime? Burada olmanın mevzusu ne?
İmdi soralım kendimize? Bizim müştereken mevzularımız ne?

Hz. Ali(ra.)’ye isnat edilen o hikmetli söyleyişi tekrar edelim: ‘‘İlim bir nokta idi, cahiller onu çoğalttı.’’

Yine Yunus Emre aynı mevzuyu şöyle şerh ediyor:

‘‘Dört kitabın manisi
Bellidir bir elifte
Sen elif dersin hoca
Manisi ne demektir

Yunus Emre der hoca
Gerekse var bin hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir’’

Fuzuli aynı mevzuda kelimelere neredeyse dans ettiriyor:

‘‘Aşk imiş her ne varsa Alem’de
İlm bir kıyl ü kal imiş ancak’’

Mevzuyu dağıtmadan, mevzumuza geri dönelim. Mevzunun ne kadar önemli olduğunu ve bilinen sonuçlarını örneklendirelim. Felsefe tarihinin önemli isimlerinden biri olan ünlü Alman Filozof İmmanul Kant’ın(1724-1804) 1755 yılına ait olan doktora tezinin kapağının üstünde, Arapça Besmele yazdığını biliyor muydunuz? 1600’lü yıllardan itibaren Avrupa’da çok sayıda akademik çalışmanın üstünde, sanki bir mühür gibi Arapça Besmele’nin bulunması ne ola ki…

Ceddimizin bir menzili vardı. Allah’ın rızasını gözettiler. Menzilleri olduğu için mefta değillerdi. Hem kendileri yaşıyorlar hem etraflarına yaşam imkanı tanıyorlardı. Menzilleri vardı zira mevcudu koruyorlardı. Mevcudu, mevcudun rızasını kazanarak yani gönüllere girerek koruyorlardı. Mevcudu korudukları için mevzilerini asla terk etmiyorlardı. Mevzi tüm alemdi. O mevzilerde, aleme nizam verecek mevzuları asla terk etmiyorlardı. Mevcuda ilim, irfan, kültür ve sanatı bir edeb ile sunuyorlar; selam ve huzurun esintileriyle şehirleri madden ve manen imar ediyorlardı.

Evet, ceddimizin mevzusu olduğu için Avrupalı akademisyenler dahi bu mevzuya önce itibar sonra ittiba ettiler. Belki Avrupalı alimlerin büyük bir kısmı müslüman olmadı lakin bizim mevzumuza saygı göstermenin bir nişanesi olarak o Arapça besmeleleri kendi tezlerinin en üstüne nakşettiler.

Yeniden mevzumuza dönme vakti gelmedi mi Aziz Millet!

Peki mevzumuz ne!