Bürodan tüm herkes gitmiş bir tek o kalmıştı. Sadece masa lambası yanık kalemini elinde döndüre döndüre derin bir düşünceye dalmıştı. Yıllarca haksızlıklarla, hukuksuzluklarla, sosyal hayatında insan hakları ile ve onların avukatlığını yapmak ile mücadele etmiş ömrünü geçirmişti. İşini en iyi şekilde yapmaya çalışan müvekkilleri tarafından genellikle övgü ile bahsedilen bölgesinde ve konularında meşhur bir avukattı. Özellikle hakaret davalarında kendine has başarılı bir geçmişi herkesçe malum idi.
Bir anda o kendi kendine düşünce serencamının içinde durdu ve şöyle düşündü; Peki ya kendi?
Son zamanlarda özel hayatı, akrabalık ilişkileri çok ama çok sorunlu gidiyordu. Devamlı veren fedakâr yapısı olan avukatımız bir anda kendini sorguya çeker pozisyona geldi.
Onca hakaret davalarına bakmıştı. Peki ya kendi hayatı boyunca kimseye hakaret etmemiş, yada bir kişiyi kimliği kurumu rencide etmemiş miydi?
Durdu durdu durdu ve…
Hayatta en çok hakaret ettiğim kendim! Hayatta en çok kendime hakaret ettim dedi.
Ne tehdit ne hakaret davalarına bakmıştı ama hiç durup kendine kendinin ettiği hakareti tehdidi dert etmemişti.
Ben hiç haksızlık yapmadım mı? Durdu düşündü en çok haksızlığı da kendine yapmıştı.
Ve kararını verdi. Hayatının en büyük davasını açmaya.
Ve kendime hakaret davası açıyorum. Büyük bir derviş deyişi olan ifadedeki gibi “fazla fedakârlık kişinin kendi kul hakkına girmesidir.”
Kendime yaptığım bu haksızlıkta kendimi ihbar ediyor ve kendimden davacı oluyorum. Hayatta en çok haksızlığı kendine yapan ben bir haksızlık daha yapıyor kendime açtığım hakaret davasında en ağır cezayı talep ediyorum. Kendimin yargılanıp cezalandırılması kendim ve vicdanım arasında bir barışın sözleşmesi olacağına inanıyorum yazdı kalemi ile o hukuk adamı adil bey…
Bekli bu kendimle hesaplaşmada ki en önemli davam olan bu davada beni anlayan hâkim, savcı çıkar diye düşündü. Hayatta sevmekten de sevilmekten de daha önemli olan bir şey vardı; Anlaşılmak…
