TEŞEKKÜRLER TRT; “BAŞARAMADIK”
Bazen kaybetmeden tecrübe edemiyorsunuz bazı şeyleri; belki de kaybettiğiniz şey tecrübe ettiğiniz şeyden çok daha büyük oluyor, fakat yine de “Allah büyük, belki bir gün diyorsunuz” ve hayatını Müslüman olarak idame ettirmeye çalışan bir insana yakışır şekilde, hamd ediyorsunuz. ( Yerlerin ve Göklerin Yegâne Sahibi; Allah CC’a Hamd Olsun. )
Mevzuun teferruatına çoğunuzun vâkıf olduğu, hatta aramızda ciddi manada irtibat olmamasına rağmen sadece ünsiyetimiz üzerinden; bize dualarıyla, maddi-manevi destekleriyle yanımızda olduklarını nakledenler, derdimizi ve ne için yapım işine girdiğimizi anlattığımızda bize imkan sağlayanlar, imkan sağlayamadığı halde bize “gül yüzleri” ile yaklaşarak “kalbi hissiyatımız ile arkanızdayız” diyenler… Cümlenizden Allah razı olsun!
Hepinize teşekkür etmek istiyorum ve üzülerek beyan etmek istiyorum ki; BİZ BAŞARAMADIK! Samimiyetinden zerre şüphe duymadığım bir ortağım var; Metehan… Evet çok çalıştı, gecelerimizi gündüzlerimize katarak çok çalıştık; yazdık çizdik ve dualar ettik, fakat yine de BAŞARAMADIK! Gençliğimizin baharında; idealist, vatanına-milletine faydalı birer delikanlı olma azminde gayret ettik. İçinde bulunduğumuz vaziyetin tüm olumsuz yönlerine rağmen, bedenimizden ve en kıymetli varlığımız zamanımızdan azami fedakârlık ettik; fakat olmadı, olmadı BAŞARAMADIK!
Vurucu suâl, “neden başaramadınız?” Bunun bir sebebi değil, birkaç sebebi var. Lâkin uzun uzadıya o mevzulara girmeden, hülâsa etmek istiyorum… Nihayetinde bu bir “teşekkür” yazısı…
Devletimizin resmî kuruluşu TRT’de; birkaç isim haricinde, samimi insan yok! İnsanı insan yerine koyan insan yok! “Gençlere destek olayım, bunların bir davası var” diyen insan, zaten yok! Çünkü birçoğunun davası, bizim bildiğimiz türden dava değil; farklı davalar(?) peşindeler!
Belki biz BAŞARAMADIK, fakat bize dua eden güzel insanlar vardı ya; onların kalplerindeki samimiyetin sıcaklığıyla, dualarının vesilesiyle, mevzumuz çok farklı bir şekilde neticelendi. Birçok yapımcı TRT ile yaşamış olduğu sıkıntıları, bazı dönen kanunsuz işleri; vesikalarıyla birlikte, bizlerle paylaştı ve biz bunları gazetemizde yayınlama kararı aldık. En azından gücümüz, bu fırıldakları araştırıp haberleştirdikten sonra, yayınlamaya yetiyor Elhamdülillah… Gerisi, Devletimizin ve Büyüklerimizin bileceği iştir. Allah’u Teala, insanı kaldırabileceği yük kadar imtihan eder ve hesap sorar; bize yapılan “vurdumduymazlık” ve “haksızlıklar” karşısında, Senin bize nasip ettiklerinle bunu, bunu yaptık diyebiliriz inşaallah…
Yazımızı buraya kadar okuyanların soracağı diğer suâl de; “Başaramadınız madem, ne diye teşekkür ediyorsunuz?” olduğunu zannediyorum…
Bir kuruluşta veya bir makamda, kötüler-ahlaksızlar ve sadece kendi menfaatini düşünenler olduğu gibi; elbette iyiler de var. Gençlere baktığında geleceği görenler, onların gözlerinden ne demek ve ne yapmak istediklerini, nereye varacaklarını anlayanlar ve onlara elindeki imkanlardan daha fazlasını sunmak isteyenler de tabii ki var…
İşte bunlardan biri, hiç şüphesiz Ziyad VAROL beyefendi… Var olun, Sağ olun Sayın Müdürüm… Sizinle ilk görüşmemiz, ilk heyecanımız da bizlere; “gençler hoş geldiniz” diyerek, ayakta karşılamanız ve “Bu TRT sizlerin-bizlerin, tüm Türk Halkının” seslenişiniz, bizlere “ağabey” olarak yaklaşmanız, bizleri onore ettiği gibi, kalbimizde müspet bir teşvik hâsıl oldu.
Sonrasında bizim aceleciliğimiz ve bazı yapmış olduğumuz şeylerin yanlış anlaşılmasıyla, sanırım sizlerle aramıza bir nebze de olsa soğukluk düştü. Oysa ki, ben düğünümden tutun, bir akşam yemeğine, mesai dışında herhangi bir konuda dertleşmeye kadar, sizi bir abi, “gelecekteki kendim” olarak görmüştüm. Hâlâ da öyle görüyorum ve size karşı bir kusur, bir yanlış anlaşılma oldu ise özür diliyorum. TRT içerisindeki olumsuzlukların yanında; “farkınızla” kalbimize akseden güzellikleriniz için de tekrar tekrar teşekkür ediyorum…
Ayrıca Genel Müdür Yardımcısı Mustafa MALKOÇ beyefendiye, ve Talha Bayraktar Ağabeye de gösterdiği alâka ve samimiyet için minnettârım, Allah c.c kendilerinden razı olsun.
Dipnot: Nasip olaydı da, sizlerle resmimiz olsaydı… Böyle bir yazının tam ortasına koysaydık… Her baktığımızda; bizler için bir kıvanç, bir örnek ağabey ile hatıramız olarak dursaydı. Nasip…
Cümleten Sevgilerle…
