“ Cemal ABDUNNASIR döneminde Amerikalı meşhur sermayedar Mısır’a gelir. Sermayedar havaalanına indiğinde yalın ayak dolaşan bir Arap çocuğu ona Avrupa gazetelerinden bir gazete uzatır. Sermayedar bu gazeteden almak ister ve gazeteye de ihtiyaç duyar bir yandan da çocuk gözüne sevimli gelmiştir onun bu çalışkanlığını da gazete alarak ödüllendirmek ister. O sıra sermayedar ne kadar aradı ise üstü başında verecek Mısır parası bulamaz. O dönemlerde yabancı para kullanımı büyük kontrol altında özelliklede hava alanında hemen çevirmek icap etmektedir. Sermayedar sağına soluna bakar ama o an parayı çevirecek durum yoktur. Amerikalı sermayedar o zaman çocuğa dönerek “ O zaman gazeteni geri al” der. Çocuk geri almayıp “Git Efendi gerek yok, ikramım olsun” der. Hâlbuki sabahtan akşama kadar on gazete satmanın bile büyük bir gelir ifade ettiği bu çocuk için bir Avrupa gazetesi çok değer addeder. Sermayedar beyninden vurulmuşa döner, sarsılır ve sonrasında çocuğun kim olduğunu nerede yaşadığını soruşturur. Sonrada Amerika’ya geri döner.
Bir süre sonra Mısır adli makamlarından bu çocuk için mektup gelir. Bu mektupta kendisi için bayağı yüklü bir miktarda milyon dolar aktarıldığı yazılıdır. O sermayedar bütün varlığını o çocuğa bağışlamıştır. Vasiyetnamesinde bunun sebebini şöyle yazar “ Hala bu çocuğa karşı kendimi aşağılık hissediyorum. Çünkü o benden daha cömertti. Zira ben, memnun olduğum bir kişiye karşılık vermiş oldum. Yani borçluydum ve borcumu ödedim. Oysa o beni tanımıyordu ve bana hiçbir borcu yoktu. Demek ki o bana mutlak bir cömertlikte bulundu. Bu nedenle o benden hala daha cömerttir.”
Nasıl olurda böyle zengin bir adam, böyle bir şey yapar? İşte burada kapitalist ister istemez elinde olmadan da olsa insan fıtratına ters olan kapitalizmden intikam alıyor. İşte burada kapitalizmin insani olmadığı alenen ortaya çıkıyor. Hatta sermayedar şöyle düşünüyor:
“ Ben bir insandım. Rabbim bana kırk yıl, elli yıl falan ömür bağışladı. Keyif için zevk ve sefa sürebilirdim, kendimi olgunlaştırabilirdim. Allah’a ibadet edebilirdim, ahlakımı ve huyumu insani ve manevi değerlerle şekillendirebilirdim, üstün yeteneklerimi geliştirebilirdim. Ancak bütün bunları terk ettim, kenara attım. Hatta zevk ve sefa da sürmedim. Gece gündüz karınca gibi sadece biriktirdim, biriktirdim ve yine biriktirdim. Ama bugün görüyorum ki bu paralar varlığımın düşmanıdır. Yani en yüce şeyleri ve fırsatları feda etme karşılığında birikmiş bu kadar para”
Buradan şunu anlıyoruz ki o sermayedar farkında olmadan kendine ve kapitalist insan ruhuna karşı bir kompleks duyuyor. Çünkü kapitalizm insan ruhuna ters bir ideal sunuyor insana. Görülüyor ki en ufak kışkırtıcı bir harekette bu hakikat ortaya çıkıyor ve o kapitalizm kiminde anlattığımız gibi tekme atıp kendine gelesi tutuyor.
Düğümü tamda kördüğüm olduğu yerden çözen böylesi ibretlik hal herkese nasip olur mu bilinmez ama okumakla bu halleri beklemek acziyettinden kurtulmak ise bizim elimizdedir.
