“Bir Oda Dolusu Ebu Ubeyde”

Ebu Ubeyde, Hz. Ömer döneminde Şam valisiydi. Bir gün Ömer’e, Ebu Ubeyde’nin öldüğü haber verildi. Ömer derin bir iç çekti ve çok üzüldü

Ömer zamanında Peygamber’in yakın arkadaşlarından ölenler olmuştu. Fakat Ömer, Ebu Ubeyde’ye özel bir bağ hissediyordu. Devri Saadet’te, Medine’de bir idareci tayin etme olayı olmuştu ve Ömer, bu görevin kendisine verilmesini istemişti. Ancak emanet Ebu Ubeyde’ye verilmişti.

Olay şu şekilde gelişti: Necran tarafından Medine’ye gelen Hristiyanlar, kendilerine İslam’ı anlatacak bir idareci istediler. Bu kişi onlarla birlikte memleketlerine gidecek ve maddi-manevi hayatlarına refakat edecekti. Kısacası, onların bölgesini Peygamber adına yönetecekti.

Peygamber, gelen heyete, “Bu akşam burada kalın, yarın size emin bir idareci tayin edeceğim” dedi. Medine’nin Müslim ve Gayrı Müslim ahalisi heyecanla bekledi. Bu heyecan, sadece bir kişinin atanacağını değil, güvenilir birinin seçileceğini bilmelerinden kaynaklanıyordu. Medine’deki Müslümanlar, bu güvenilirlik sıfatına layık olmayı umuyorlardı. Ömer de bu sıfata layık olmayı umanlardan biriydi.

Ömer, “O gece sabahı zor ettim, hiçbir zaman yönetici olmak istememiştim. Fakat o sabah Resulullah’ın tayin edeceği idareci olmayı ne kadar istemiştim. Hz. Peygamber o sabah Mescid’i gözleriyle tararken, beni görmesini sağlamak için kendimi göstermeye çalışmıştım” dedi. Ancak seçilen idareci Hz. Ömer değildi.

ÜMMET’İN EN EMİNİ:

Ertesi sabah, Ümmetin en emini kim olduğunu Medine Halkı öğrenecekti. Sabah namazında Medine Mescidi tamamen doluydu. Namaz bitmiş, heyecan hat safhaya ulaşmıştı. Herkes, Hz. Peygamber’in ağzından çıkacak ismi bekliyordu.

Resulullah cemaati gözleriyle taradı ve “Ey Ebu Ubeyde, neredesin?” diye seslendi. Mütevazı görünümüyle Ebu Ubeyde ayağa kalktı. Herkes onun güvenilir olduğunu biliyordu.

Hz. Peygamber, “İşte Ümmetin en emini Ebu Ubeyde’dir” dedi. Bu, diğer sahabelerin güvenilmediği anlamına gelmiyordu. Ancak o iş için en emin olan oydu.

Ebu Ubeyde, Ömer döneminde Şam tarafının idarecisiydi. Yanı Şam’ın valisiydi. Hz. Ömer Halife olduktan sonra Şam’ı ziyarete gider. Şam halkı Ömer’i karşılar. Fakat Ömer halk içerisinde beklediği birinin olmadığını fark edince, “ Kardeşim nerde” der. Efendim kimi kastettiniz derler. Ömer, elbette ki Ebu Ubeyde’yi der.  Ebu Ubeyde sonradan gelir.

Hz. Ömer, Ebu Ubeyde’nin evine misafir olur. Ancak evde neredeyse hiçbir şey yoktur. Ömer, “Neden evinde sergi yok, sadece kuru bir ekmeğin var? Valinin evi böyle olmaz” dedi. Ebu Ubeyde susar, fakat Ömer ısrar edince, Vali cevap verir: “Ey Müminlerin Emiri! Şam vilayetinin kenar mahallelerinde yemek bulamayan insanlar varken, Valinin evinde ne olmasını istersin? Ben maaşımı bu fakirlerle paylaşırım ve kalanla da idare ederim, bunlar da bana yeter” dedi.

Ömer duygulandı, gözleri yaşardı ve Resulullah’ın Necran’a Ümmet’in en emini olarak neden onu tayin ettiğini anladı.

Ebu Ubeyde, Ömer’e şöyle dedi: “Hatırlıyor musun, Ey Müminlerin Emiri! Hz. Peygamberimiz Medine Mescidi’nde ne demişti? Sizler dünya hayatına şöyle bakın: kervan yolda bir ara yorulur. Sonra bir ağaç gölgesinde bir müddet dinlenir ve yoluna devam eder. İşte siz o gölgede dinlenen yolcular gibisiniz, dinlenir sonra da göçersiniz.”

Ömer, “Ey Ebu Ubeyde, dünya hepimizi değiştirdi ama sen hariç” dedi.

İşte Ebu Ubeyde’nin ölüm haberi geldiğinde Ömer’in içi sıkıldı, daraldı ve derin bir iç çektikten sonra şöyle dedi: “Keşke yanımda bir oda dolusu Ebu Ubeyde olsaydı da, bütün idarecilikleri onlara tevdi etseydim.” Sahabenin tamamı emin ilan edildi ama Ebu Ubeyde emin yaşadı, emin öldü. O Ümmetin en eminiydi çünkü o, Resullah’ın ve onun halifelerinin atadığı görevlerde asla gevşeklik göstermedi, adaletten sapmadı ve saptırmadı. İşte idareciler için aslolan Ebu Ubeyde gibi karakterli kişileri bulmak, hayatın her yerinde emin güvenilir, İmanında sadık Ebu Ubeydelerle çalışmak…